Tuesday, April 26, 2022

People assume what they see more of

 

 

Neyi daha çok görmüşsek gördüklerimizi o zannederiz

People assume what they see more of

We use surrounding color cues and assumptions about lighting to guess an object’s true color. Sometimes those guesses are wrong, and sometimes we make different assumptions from others. Neuroscientists have some intriguing new insights into why our perceptions can diverge from one another.

Bir nesnenin gerçek rengini tahmin etmek için çevreleyen renk ipuçlarını ve aydınlatmayla ilgili varsayımları kullanırız. Bazen bu tahminler yanlış çıkar, bazen de diğerlerinden farklı varsayımlarda bulunuruz. Nörobilimciler, algılarımızın neden birbirinden farklı olabileceğine dair bazı ilgi çekici yeni görüşlere sahipler.

 

Is it in bright daylight? Or under an indoor light bulb? By unconsciously filtering out the color of light we think is falling on an object, we come to a judgment about its color.

Parlak gün ışığında mı? Veya bir iç mekan ampulünün altında mı? Bir cismin üzerine düştüğünü düşündüğümüz ışığın rengini bilinçsizce filtreleyerek, rengi hakkında bir yargıya varırız.

 

Wallisch believes people who see this image differently are using different filtering schemes.Most interestingly, he suggests that life experience leads you to see the dress one way or the other.

Wallisch, bu görüntüyü farklı şekilde gören insanların farklı filtreleme şemaları kullandığına inanıyor. En ilginç olanı, yaşam deneyiminin elbiseyi şu ya da bu şekilde görmenize yol açtığını öne sürüyor.

 

It could be prior experience with the subject matter, or related to other aspects of people’s personality,” he says.

Konuyla ilgili önceden deneyim olabilir veya insanların kişiliğinin diğer yönleriyle ilgili olabilir” diyor.

 

— our brains fill in the ambiguity using whatever we’re most familiar with. “People assume what they see more of,” Wallisch says.  If we’re more familiar with bright, sunny light, we assume that’s the default lighting.

- Beynimiz, en aşina olduğumuz şeyi kullanarak belirsizliği doldurur. Wallisch, “İnsanlar daha çok gördüklerini varsayıyorlar” diyor. Parlak, güneşli ışığa daha aşinaysak, bunun varsayılan aydınlatma olduğunu varsayıyoruz.

 

But we have no way of knowing how our experiences guide our perception. “Your brain makes a lot of unconscious inferences, and it doesn’t tell you that it’s an inference,” he explains. “You see whatever you see. Your brain doesn’t tell you, ‘I took into account how much daylight I’ve seen in my life.’”

Ancak deneyimlerimizin algımıza nasıl rehberlik ettiğini bilmenin hiçbir yolu yok. “Beyniniz çok sayıda bilinçsiz çıkarım yapar ve size bunun bir çıkarım olduğunu söylemez” diye açıklıyor. "Ne görürsen onu görürsün. Beyniniz size 'Hayatımda ne kadar gün ışığı gördüğümü hesaba kattım' demiyor.”

8/21/2021 The neuroscience of optical illusions, explained – Vox 


Monday, April 18, 2022

 

SENSES NEURISH SELF


 

When we hold a hammer and use it, the hammer becomes part of our body.  We do not think explicitly  of holding the hammer.  We just direct it and hit the nail with it as if using a part of our body.  This is called embodiment.

 When we drive a car we feel as if the car is part of our body. We use the wheel and the break/gas pedal without explicitly noticing them.  We just drive the car.  The car becomes a part of our embodiment.

 Embodiment exists in many layers in fact.  For example, we do not explicitly feel our fingers and distinctive muscles in our hand when we hold something.  Our hand is part of our body, it is part of our embodiment.  We feel fingers and  hand muscles as part of hand, as the embodiment of hand.

At the core of this onion like layers lies the self.  Body is the embodiment of self.

 Returning back to the car as an embodiment,  we do not feel that we hold the driving wheel explicitly when we drive.  But in the case of an emergency, we are conditioned to hold the drivers wheel much strongly and squeeze our hands on it.  This stops the automatic processes and increases our attention to the urgent situation.

 The driving wheel is the interface between the car and the driver.  Increasing the importance of the interface increases the feeling of the body.  Interface nourishes the body.

 Returning back to the hand as an embodiment of self; hand is an interface between self and the environment.  We feel the hand and even all the body through our senses.  Senses are part of the interface mechanism between self and the body and environment.

 “Arousing the Senses” nourishes the self as Tommie Hahn’s book suggests.